تاریخچه مهاجرت به انگلستان ریشه در دوران امپراطوری روم دارد، اما موج اصلی مهاجرت مدرن با آغاز جنگ جهانی دوم شکل گرفت. در این دوره، یهودیان آلمانی که از حکومت نازی هیتلر فرار می‌کردند، نخستین گروه از مهاجران بودند. با پایان یافتن جنگ و به دنبال استقلال مستعمرات بریتانیا، یک موج جدید از مهاجرت، بخصوص از مناطقی مانند شبه جزیره هند، جنوب شرق آسیا، اقیانوسیه، و حوزه کارائیب به انگلستان سرازیر شد. در سال 1946، انگلستان با هدف جبران کمبود نیروی کار خود، سیاستی را اعلام کرد که به اتباع کشورهای مشترک المنافع اجازه می‌داد بدون نیاز به ویزا وارد کشور شوند، که این امر به آغاز یک مهاجرت گسترده منجر شد. تا سال 1963، بیش از 136 هزار نفر به انگلستان مهاجرت کرده بودند، این امر باعث شد مجلس بریتانیا قوانینی را برای کنترل مهاجرت به تصویب برساند. در دهه 1970، فقط کسانی که توانسته بودند مجوز کار دریافت کنند یا خانواده‌هایی که با شهروندان بریتانیایی ارتباط داشتند، اجازه مهاجرت پیدا می‌کردند. با ورود به دهه 1990 و افزایش مجدد جمعیت مهاجر، بریتانیا شاهد اتخاذ سیاست‌های جدید بود. در سال 2006، سیستم امتیازبندی برای صدور ویزا معرفی شد که بر اساس معیارهایی مانند سن، تحصیلات، درآمد، و تجربه زندگی در انگلستان، متقاضیان را ارزیابی و انتخاب می‌کرد. این سیاست در سال 2020 بازبینی و به‌روزرسانی شد تا به همراه دیگر تدابیر اداره مهاجرت، ورود مهاجران به کشور را بیشتر محدود کند.